Stad

Ik heb je lief als een herinnering.

Het zijn de flarden van een leven dat ik ooit leefde.
Ik zie het in je straten, je bewoners, je avondroes.

Toen bewoonde ik je cafés, zwierf als een kat door de nacht.
Zo danste ik op tafels en wist niet wie ik was.

In het decor van je buurten kleefde ik op pleinen.
Maar wilde ik verdwijnen, vertrekken naar blauwe luchten.

Je eeuwige grijs drukte op mijn buien.

De stemmen van verre vrienden schalden door mijn leven,
maar zij bleven niet kleven, kwamen niet dichterbij.
En dus was ik vrij. Om te gaan, te vluchten voor een stad.

Eens wilde ik je vergezichten vergeten.

Vluchten, voor altijd te vluchten van je ruwe lach,
die ik in je zag, die ik voor altijd in je zag

maar ik heb je weer lief, heel voorzichtig;

Je leerde me te vallen.

Zo loop ik dankbaar door je straten, en bewoon ik je terrassen;
Zoals het vroeger was.

Maar toch niet helemaal.
Nee, ik leen je, ik neem je voor even,
Als de mijne, voor even de mijne.

Je bent mijn weekendstad.