Vast

Hoe moeilijk kon het zijn?!
Alles zou beter moeten worden.
Maar al het moois heeft me verblind en laten vliegen.

Nu crash ik neer op de doode koude vloer, waar ik thuis hoor.
Op de vloer waar het bloed altijd stroomt, waar haat en verdriet zich achter een vlase lach verschuild.

Mijn woede neemt alles weer over.
En de volgende keer dat je me weer de grond in trapt, zal ik je zeggen:

Ik denk aan je, als ik me weer open snij en het warme kleverige bloed over mijn handen stroomt, net als mijn tranen nu over mijn wangen glijden.
Op dat moment denk ik aan je, omdat jij me als de Duivel laat voelen die het bloed nodig heeft om zich weer gelukkig te laten voelen.

Jij bent het enige dat mijn grote plannen op geluk kapot maakt,
maar me ook beter maakt.

En dat verward me zo!
Zonder jou zou ik gelukkig zijn.
Maar zonder jou zou ik de gene die ik wil zijn, niet meer zijn.

En vanwege jou loop ik weer vast.