De kleine clown

Er was eens een clown, nog heel erg klein,
Die altijd grappig wilde zijn.
Als je hem tegenkwam, zag je hem in de grapjas staan,
Of hij had op zijn minst de lolbroek aan.
Altijd was hij blij,
En het clowntje was trots: ‘iedereen lacht om mij.’

Maar omdat iedereen wist, ‘niets wat hij zegt is gemeend’,
Werd aan hem steeds minder aandacht verleend.
Steeds minder mensen zagen hem staan,
En daarvan was het clowntje erg ontdaan.
Het clowntje was niet meer zo blij,
Hij dacht: ‘niemand heeft meer aandacht voor mij.’

Het clowntje wilde de aandacht weer op hem richten,
Iedereen zou voor zijn grappen zwichten.
Hij maakte een grap en iedereen keek hem aan,
Ieder lachte, en ja, ze zagen hem staan.
Maar iedereen wees naar hem en lachte heel luid…
En het clowntje besefte: ’ze lachen me uit.’

Voor het eerst in zijn leven trok het clowntje de lolbroek uit,
En hij keek eens goed naar zijn eigen huid.
Hij zag iets wat hij nooit eerder zag,
Hij zag dat hij er, ook zo, zijn mag.
Die dag had hij het heel erg leuk,
Ook al lag niet iedereen in een deuk.
Iedereen keek het clowntje vanaf die dag recht aan,
En het clowntje wist: ‘nu ziet iedereen mijn ware ik staan.’