Stille nacht
Stille nacht
ademloze stilte vult mijn hart en mijn gedachten,
dromen doe ik allang niet meer in lange, koude nachten.
woorden en gedachten spoken door een zwaar geworden hoofd,
soms lijkt het of ik door al die moeilijke gedachten en gevoelens word verdoofd.
dan drijf ik mee in een eindeloze vlucht,
naar een plaats in mijn gedachten, een klein, eenzaam gehucht.
niemand die daar naar binnen mag kijken, alleen ik weet wat er gebeurt,
ergens diep vanbinnen, waar een klein mannetje huilt en treurt.
dan klein ventje ben ik en niemand die het ziet,
hoe erg ik moet vechten tegen mijn angsten en verdriet.
ik ben het vechten moe, ik wil niet meer,
telkens een nieuw gevecht, kon ik maar zeggen misschien beter een volgende keer.
waarom moest ik het zijn, werd mijn droom niet waar,
heb ik dan geen keuze, blijft mijn leven zo zwaar?
ik loop het een randje, een randje van een heel diep ravijn,
moest ik plots vallen, zou het dan eindelijk allemaal over zijn?
weet je wat ik heel graag wil, een lieve arm die zegt ik ga nooit van jou heen,
maar telkens ik daaraan denk, wordt mijn hart van pudding, ik had liever steen.
ik wil gewoon gelukkig kunnen zijn,
maar eens ik daarover na begin te denken, voel ik enkel pijn,
ooit zal er wel iemand komen, waarvan ik denk zou zij de ware kunnen zijn?
Reacties op ‘Stille nacht’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!