In Zonnesteden
In Zonnesteden zouden wij leven onder goudkoepels
waarin een eeuwige lauwe tocht rondwaart.
Door gorgonische spelonken onder onze voeten
bonst het kloppende hart dat elektriseert.
Op bed bijt een bonsaitijger mijn teddybeer.
Nu denk ik weer aan genetische lentes, dagen
toen er betekenis lag in een nest met eitjes.
Achter de ijdelheid van schermen verdwijnen de nieuwe jaren
groene jurk gedrapeerd over een rieten zetel
Spijkerhard schrijven wij onze stukjes,
kleine gelukjes, toch de vriendschap weer
Welke weg wordt nu ingeslagen
voor een allernieuwste dag van dauwdruppels op flinterplaten.
Door glazen aderen lopen instructies voor niemendal.
Hoe diep is ons falen, hoe schraal is ons verdiepen
negen maal negen maal negen keer
verloren de weg, verwaarloosd onze taak, gestorven de dieren
maar strak, recht, gebogen, eindig de cirkel, helder het oog, echt het vuur
Ingezonden door
Geplaatst op
25-10-2012
Foto's
Geef uw waardering
Op basis van 2 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Angst Dromen Nachtmerries ToekomstReacties op ‘In Zonnesteden ’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!