Bij de rivier

Ons ademen had een vorm gekregen
die middag toen we afspraken
vond ik onze jurken in flanellen streken

jij had in een droom een woord gebroken
ik vroeg me af naar de zin van het bestaan
en maakte met wat rukjes mijn vest los

we sliepen soms nog samen, overdag
en ’s nachts waren we bloemen
en deden ons best zoals de rest

we spraken die middag af voor een verschil
ik zou het afgebroken woord weer terug
brengen met een zuinigheid die deed zingen

je nam mijn hand in de jouwe
en fluisterde over de maan die verkleurde
telkens wanneer we over de liefde spraken

kwamen we terug bij de rivier
om afscheid te nemen van vooroordelen
en om weer onbevangen door te gaan

maar die middag was je verlegen
durfde mijn naam niet uit te spreken
langzaam braken de golven

het geluid van onze kus.