Beste vrienden, Beste vijanden.

Het is weer eens zover, ruzie zoals de vorige keer.
Maar of het dit maal goed komt weet ik dus niet meer.
Want je zegt dat je me begrijpt maar toch doe je dat niet.
En zegt dat je het niet erg vond toen je mij in deze vriendschap verliet.
Maar toch voel ik door jou elke dag weer pijn.
En het is zo jammer dat je niet normaal vrienden met me kan zijn.
Want praten en lachen kunnen we samen vreselijk goed.
Daarom is het zo jammer dat het nu zo moet.
Ik wil best met je uitpraten maar ik kom je dus echt niet halen.
Want als je het goed wil maken zul je toch eerst je woorden moeten vertalen.
Want hoe jij tegen me praat vind ik dus echt niet normaal meer.
Om de dag gaat het zo, iedere keer weer.
Zo jammer dat niks door je doordringt en wat je dus ook niet hebt is spijt.
Want ik was specialer dan je andere vriendinnen, ik was een lieve meid.
Maar de ene dag ben ik blij met jou als beste vriend.
De volgende dag doe je raar en denk ik, waar heb ik dit aan verdiend.
En we praten en praten maar, maar helpen doet het niet echt.
Dus hoop ik dat je me ooit begrijpt en voor me vecht.
Want zeg nou zelf, wij zijn als twee handen op een buik, en samen sterk.
Dit gedrag is gewoon niet leuk meer, en je weet dat ik het merk.
Dus als iemand je ooit iets hierover zegt, besef het dan allemaal tot de laaste punt.
Want dit is de laatste keer, dat jij kwam bij mij met je stomme stunt.