Herfstkleuren

Er is altijd iets weemoedigs
in het geelbruin van de herfstkleuren
die herinneren aan een verloren jeugd

alsof er tijdens
het vallen van de bladeren
een droeve symfonie klinkt
in het duister van de nacht

dan hoor je weer de boosheid
van ruziënde ouders
en zie je opnieuw een clown
die eenzaam naar je lacht

dan merk je dat je ouder wordt
terwijl er niemand naar jou smacht
je voelt geen troost van woorden
maar in stilte herstelt zich kracht

die, in jezelf verworven
melancholiek, de pijn verzacht.