De maan

Ik loop met mijn opa in het bos,
Ik ben klein
En hij is breekbaar

Het is donker
Maar de sterren wijzen ons de weg
En de maan
Is het licht

Hand in hand
En stap voor stap
Lopen wij een grote heuvel op.

Ik laat zien hoe hard ik kan rennen naar beneden
Ik laat hem los.

Als ik me beneden omdraai,
Staat hij als een schaduw op de heuvel
Hij wijst naar boven
naar het licht

Langzaam legt hij een vinger op zijn lippen
en verdwijnt

Alleen loop ik weer de heuvel op
Zachtjes roep ik hem
Zodat hij bij mij terug komt
Dat hij niet bij mij weg moet gaan
Dat hij niet voor altijd voorgoed weg blijft,

Tranen lopen over mijn gezicht
Ik zoek, ik ren de alle kanten uit,
Ik gil dat hij terug moet komen
Dat hij niet meer flauw moet doen,

Maar ik kan hem niet vinden,
Hij is voor altijd bij mij weg.

Als ik wakker wordt
Is mijn gezicht nog nat van de tranen
Zachtjes maak ik mijn mama wakker
Ik wijs naar de maan
en fluister zachtjes:
Kijk mama

Dat is opa