Wanhoop

We waren langzaam uit elkaar gegroeid,
“Er is geen ander”, zei je keer op keer
Je wilde vrij zijn, dartel, ongeboeid
Je boeien deed ik toch al lang niet meer.

Ik keek je aan door een gordijn van tranen
Misschien had ik nog hoop, een gram, een sprank
Vergat haast van je stem die harde klank
Zoals een stervende zich soms gezond kan wanen.

“Je bent altijd zo goed voor me geweest”,
Suste je me, “en was me altijd trouw”
Toen zei je wat ik altijd had gevreesd:
“Ik hou gewoon niet meer van jou”.