Haar sterfbed
Ik sloeg mijn ogen op

en liet tranen vloeien,

als dikke regendruppels.



Uren heb ik daar gezeten,

waakte aan haar sterfbed

en creëerde mijn eigen waan.



Bomen leken te groeien,

waren gerrimpeld, net als zij.

Met enkel nog een blad.


De winter woonde in mij

maar ik voelde, zij moest gaan

op haar eigen lange vlucht.



Tot zij haar ogen sloot

dreven de wolken nog,

was er blauwe lucht.


Nu lijkt alles grijs,

in lome monotonie

aan mij voorbij te gaan.
Ingezonden door
Geplaatst op
18-09-2012
Over dit gedicht
Ik werd door dit gedicht geinspireerd door de dichter Jean Pierre Rawie die gisteren te gast was bij het spraakmakende programma Man Bijt Hond.
Foto's
Geef uw waardering
Op basis van 2 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Gedicht Gedichten Overlijden Sterfbed VerdrietReacties op ‘Haar sterfbed’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!