voor als je aan zelfmoord denkt

Je zit in je kamer met de deur op slot. Je hebt een pen in je hand en voor je ligt een wit papier met bovenaan geschreven 'Voor mijn familie'. Voor de zoveelste en laatste keer stromen er tranen uit je ogen. Je hand trilt. Je streept de aanhef door en maakt er 'Lieve papa, mama, broer en zusje' van. Dit is de laatste brief die je ooit zal schrijven. Tranen vallen op het papier.


Niemand begrijpt je, niemand weet wat je doormaakt, hoe je je voelt, je staat helemaal alleen in dit alles. Het zou niemand uitmaken als je dood bent, niemand zal je missen. Je stelt niets voor en bent voor niemand iets waard. ...althans dat denk je.


Nadat het je uiteindelijk gelukt is de nodige uitleg en excuses op papier te zetten, ga je in bed liggen. 'Vaarwel' fluister je zachtjes tegen jezelf. Het zal niemand morgen iets uitmaken als je dood bent. En als mensen het al iets uitmaakt, zullen ze er snel overheen komen. Toch?


De volgende dag is het dinsdag als je moeder om 7:21 uur op je kamerdeur klopt om je wakker te maken. Jij reageert niet, logisch want dat kan je niet meer. Een paar minuten later klopt je moeder opnieuw op de deur. Als ze dan weer geen reactie krijgt, opent ze de deur.... en gilt. Jouw moeder, die in haar leven al het nodige heeft moeten doorstaan, zakt door haar benen. Jouw vader, die schrikt van het gegil van je moeder, snelt zich van beneden naar jouw kamer. Jouw broertje en zus zijn al op school.


Met alle kracht die je moeder op dat moment nog in zich heeft, staat ze op en loopt ze naar je bed. Ze leunt over jouw levenloze lichaam. Ze huilt, gilt en is in totale paniek. Ze knijpt in jouw handen, tegen beter weten in, in de hoop dat je wakker wordt. Je vader probeert zich sterk te houden, maar ook in zijn ogen branden de tranen terwijl hij 112 belt. In zijn ene hand houdt hij de telefoon, met zijn andere hand probeert hij jouw moeder te steunen.


Je moeder neemt dit alles zichzelf kwalijk. Ze voelt zich vreselijk schuldig over alle keren dat ze 'nee' tegen je heeft gezegd, voor alle keren dat ze tegen je heeft geschreeuwd en je naar je kamer heeft gestuurd. Je vader neemt het zichzelf kwalijk omdat hij niet altijd aanwezig was of er voor je was. Wat iedereen ook zegt, het schuldgevoel blijft. Iedere dag opnieuw - tot hun dood - denken je vader en moeder 'Had ik maar..."


8:34 uur. Er wordt op de deur van de klas geklopt. Het is het hoofd van de school. Ze kijkt bezorgd en vraagt naar de docent waarmee ze kort praat. Kort erna wordt de klas geinformeerd over jouw zelfmoord. Iedereen is in shock. Het populaire meisje dat jou nogal eens 'dik' heeft genoemd neemt het zichzelf kwalijk. Het kind dat regelmatig jouw huiswerk kopieerde maar verder niet heel aardig was, voelt zich schuldig. De lerares neemt het zichzelf kwalijk, ze had beter moeten luisteren en minder boos moeten worden als jij weer je huiswerk niet had gedaan. Mensen huilen, iedereen is van de kaart, iedereen voelt zicht schuldig over iets, zelfs klasgenoten waarmee je nauwelijks contact had. Dit zal altijd in ieders geheugen gegrift blijven staan.


Dan komt je zusje thuis. Jouw moeder moet haar inlichten over wat er is gebeurd. Ze moet vertellen dat haar grote zus weg is, voor altijd. Jouw zusje - hoe vaak jullie ook ruzie hadden en jullie elkaar hebben gehaat - hield zielsveel van je en zag jou als haar voorbeeld. Ze is kapot en geeft zichzelf de schuld van jouw dood. 'Waarom was ik vaak zo onaardig, waarom gebruikte ik haar spullen, zelfs als ze zei dat dat niet mocht? Het is allemaal mijn schuld'


Jouw broer komt thuis. Die stoere jongen die je nog nooit hebt zien huilen. Hij zit in zijn kamer, de tranen lopen over zijn wangen, en hij neemt jouw dood zichzelf kwalijk. Hij slaat met zijn vuist gaten in zijn kamermuur. Hij heeft geen idee hoe om te gaan met deze pijn, dit verlies. Hij is boos op zichzelf omdat hij vindt dat hij heeft bijgedragen aan jouw dood.


We zijn inmiddels een maand verder. De deur naar jouw kamer is sinds die ene dag niet meer open geweest. Alles is veranderd in het leven van de mensen die van jou hielden. Jouw broer zijn schoolresultaten zijn slecht, terwijl hij altijd hoge cijfers haalde. Hij zit in therapie omdat hij niet kan omgaan met zijn boosheid en agressie. Jouw zusje huilt nog iedere dag. Ze kan nog steeds niet geloven dat je voor altijd weg bent.


Jouw vader is depressief en heeft problemen op zijn werk. Je moeder heeft sinds jouw overlijden geen 1 nacht meer normaal geslapen. Ze huilt nog iedere dag en neemt het zichzelf nog iedere dag kwalijk. Na die maand sluit ze zichzelf twee dagen in jouw kamer op om jouw kleding op te ruimen. Maar het lukt haar niet. Ze kan geen afscheid nemen van jou.


De populaire meisjes op jouw school hebben problemen met eten gekregen. Ze weten niet hoe om te gaan met deze gebeurtenis. De jongen die altijd jouw huiswerk kopieerde, beschadigt zichzelf nu.


Dan is de dag van jouw begrafenis. Er komen veel mensen. Niemand weet wat te zeggen. Het mooie meisje met haar vrolijke lach is weg, ergens anders. Iedereen huilt en mist jou. Iedereen wenst dat je weer terug zou kunnen komen, maar dat kan niet, nooit meer. Jouw moeder kan geen afscheid nemen, het geluid van haar huilen en de gillen die ze af en toe slaakt, gaan door merg en been. Die zal niemand ooit vergeten. Die 'gewone familie' die jullie ooit waren is voor eeuwig veranderd. Jouw moeder, vader, zusje en broer zijn getekend voor hun leven. Er zal geen dag of week voorbij gaan in hun leven dat ze niet meer aan deze dag of aan jou denken.


Zelfs wanneer mensen het niet tonen, dan nog kunnen ze veel om je geven. Als jij jezelf vandaag van het leven berooft, zal je niet weten hoeveel je betekende voor veel mensen. Als jij jezelf vandaag van het leven berooft, zal het jouw pijn stoppen, maar zal het iedereen die je kent voor de rest van hun leven pijn doen. Zelfmoord is een uitweg, maar niet de juiste weg.


Het leven kan vreselijk zwaar en verdrietig zijn. Er zullen wellicht veel momenten zijn waarop je geen licht meer ziet aan het einde van die donkere tunnel.... maar het is er wel. Hoe zwaar het leven ook voor je is, geef jezelf nooit op, geef jouw leven nooit op.


Denk nu heel even na over de vraag: hoe zouden de mensen die jou kennen zich voelen als jij een einde aan je leven zou maken?


Weet je het niet? Ik zal het je vertellen:


Tranen, tranen, tranen en nog meer tranen. Ontreddering, schuldgevoelens, pijn, gebroken, spijt verschrikkelijk.... ze zullen zich verschrikkelijk voelen.


Als jij dit leest en je op dit moment zo negatief voelt dat je het leven niet meer ziet zitten: er zijn mensen die om je geven, die van je houden,
die niet zonder je willen leven.


Ja, ook JIJ hebt die mensen om je heen, ook al denk je van niet.
Laat je steunen, laat je helpen.
Ook jouw leven kan veranderen en weer positief worden.


Geef de mensen die van je houden niet op, door jezelf op te geven.


- Dit verhaal heb ik geschreven na dat een vriendin van mij in 2009 zelfmoord pleegde. De trein was er eerder om haar te doden, dan ik die haar wilde redden. Twee weken na dit drama ben ik gaan praten met een psycholoog en nog altijd ben ik er niet overheen en ga ik nog wekelijks naar de psycholoog. Ik kan het geen plekje geven en voel me nog altijd schuldig dat ik te laat was. Ook de machinist is gestopt met werken na dit drama en zit nog steeds met PTSS thuis.

Denk na voor dat je je zelf dood.