En toch.. wil jullie terug

Een maand of wat geleden,
zag ik een gedichtje staan.
Daar heb ik in gereageerd,
en er ging een lichtje aan.

Daarna volgde er gesprekken,
van liefde, geluk, verdriet en haat.
Ik zette me geheel in voor haar,
en wilde angsten uit haar straat.

Er kwamen meer mensen bij kijken,
die haar dreigde met de dood.
Ik stuurde een bericht naar hem,
waarna dat alles zich grotendeels afsloot.

Ik had gezegd hen allerbei te steunen,
te helpen om beter te worden dan dat.
Maar steeds verstapelde er dingen,
en er viel een menselijk groot gat.

Iemand was gestorven uit het midden,
weggehaald weggedreven ongedaan.
Steunen deed ik hen allen,
terwijl er achteraf maar een zou staan.

Al die tijden heb ik me ingezet,
toen besloot een van hen me te ontlopen.
En ook zo de anderen,
bij me weg slopen.

Stilletjes lieten ze me achter,
stap voor stap en een voor een.
Weken gingen er voorbij,
zonder dat de stilte verdween.

Een aantal dagen geleden,
bedacht ik te mailen naar hen.
Met dat ik daar mee bezig was,
kwam diegene online op msn.

Hij had gezegd het account te sluiten,
dat dat gewoon beter was geweest.
Ik had eerder iemand gevraagd,
op de problemen van hen te letten het aller meest.

Toen biechtte diegene in msn op,
dat zij alle mensen had bedacht.
Terwijl ze alles had gespeelt,
wist ze niet wat ze had in haar macht.

Spijt dat kwam er af,
heel veel sorry's aangehoort.
Maar hiermee krijg ik hen niet terug,
wat me best behoorlijk stoort.

In deze site staan een aantal gedichten,
die dus een deel van toneel zijn.
Toch wil ik ieder apart bedanken,
voor de medelevingen van pijn.

Zij verwachte nu dat ik haar achterliet,
nooit zal ik het leuk vinden wat me is aangedaan.
Maar ik weet dat het geen nut heeft,
om in die cirkeling te blijven staan.

Hoe graag ik hen ook terug wil,
geheel bevatten kan ik het niet.
Lize, Lotte, Robin, en alle andere namen,
terwijl eigenlijk alleen Tuana mij verliet.

Ze hebben me allemaal verlaten,
terwijl er dus maar een bestond.
Ik wil Lize, Robin graag terug,
terwijl die zwefen boven echte grond.

Niet bestaande mensen,
maar voor mij en een aantal wel bestaan.
Stap ik door in het leven,
ookal heb ik nu een aantal mensen moeten laten gaan.

Die dus niet echt bestonden,
en toch... wil ik ze terug.
Maar ik weet het helpt niet,
dus ik recht mijn rug.

Trots en blij wat ik heb,
wat ik niet heb dat heb ik niet.
Wat geen ogen heeft,
weet dat dat ook niets ziet.

Ik houdt van de mensen Chris, Myrthe,
Kevin en een aantal anderen die wel echt hebben zal.
Die mensen die me helpen en samen
weer willen doorstappen na een dal.

Dat zijn speciale mensen,
daarvan bestaan er geen duizend en een.
Zoals een echte vriend me helpt,
zo helpt een echte vriend alleen.

En het zal wederzijds wezen,
ik zal hen ook willen helpen altijd.
Zonder hen ben ik niet wie ik ben,
en hen, wil ik nooit meer kwijt.