Stil verdriet

stil zit ik voor mij uit te staren
al de dingen van de dag in gedachten voorbij laat varen.
soms iets verdrietigs soms iets fijns
of iets groots of iets kleins.
de kinderen liggen te slapen in een diepe gezonde rust
nadat ik ze nog even welterusten heb gekust
dan komt de rust de stilte om mij heen
en voel mij dan toch wel vreselijk alleen
ik wordt een beetje triest dit zal toch niet altijd zo zijn
het leven heeft toch wel meer ik hoef niet altijd deze pijn
mijn kinderen zijn straks groot en gaan hun eigen weg hun leven tegemoet
ik begin dan te twijfelen wat doe ik in dit leven niet goed
is er op deze aard dan geen lieve man
die mij kan troosten mij liefhebben kan
ook ik heb best mij fouten maar ook mijn waarde, liefde en ben trouw
ik hoop niet te lang te hoeven wachten straks ben ik een oude vrouw
och ik ga maar slapen misschien kan ik iets prettigs dromen
misschien over de man die ik hoop eens tegen te komenmorgen weer een nieuwe dag wie weet wie ik dan nog tegenkomen mag
dan hoef ik niet meer stil te staren want dit heb ik toch niet verdiendhet is mijn stil verlangen een kameraad en een echte levensvriend