Voor Stephanie (ons buurmeisje)

In de stille en donkere hoek,
Zit een treurig meisje van twee,
Ze heeft geen ouders,
En geen eigen ik,
Ze leeft bij pleeg ouders,
Maar die zien haar niet,
Ze wort geslagen, en geschopt,
En krijsen dat ze doet,
Weg lopen keer op keer,
Haar verwondingen waren te erg,
En de hulp die ze kreeg,
Was een hulp met liefde,
Op een dag was het te erg,
Ze kreeg een hersenbloeding,
Waar hulp te laat voor was,
Dood lag ze in de armen van een vrouw,
Een vrouw met een beperking,
Waarvan haar man arts was,
Een trauma die de vrouw kreeg,
Waarvan ze nu nog huilt,
Het blijft haar achter volgen,
Maar weet dat ze altijd dichtbij is.