Die dag
mensen stormen binnen
we rennen uiteen
klim achter een kast
hoor voetstappen
ze komen mijn kant uit
en verdwijnen
beneden geschreeuw
we missen die rossige
voetstappen op de trap
de kamers af
komen mijn kant uit
hou mijn adem in
ogen dicht geknepen
o hier zit je
voel een zware hand
kijk je bang aan
totaal onder de drugs
veel te groot shirt
haren in de war
make-up overal
je zegt dat ik niet bang hoef te zijn
weer fijn terug naar huis
maar daar wilden ze me niet
ze vroegen me weg te gaan
ze willen me meenemen
k wil niet mee
ze vinden me vies
ik ben een hoer
jij kijkt anders
k hou je hand vast
als ze me vastpakken
druk me tegen je aan
je hand op mijn rug
houd me rustig
je loopt mee naar de ambulance
k moet zitten
je loopt weg
staat te praten
vraag me af hoe je ogen zo mooi komen
krijg een knipoog
besef dat k zit te staren
je komt mijn kant uit
een kopje thee en een deken
je slaat m om me heen
zie ik je ooit weer
t moment dat je t t minst verwacht
maar het meest nodig hebt
zal ik er zijn
rare busjes in
met iedereen
k wil niet en ren weg je pakt me vast
een knuffel en fluister mooie ogen
k moet echt terug zeg je
en k loop terug
met ze alle op een kluitje
ben de kleinste de jongste
k word afgezet met 3andere
bij een kliniek
in de bus gehyperventileert
totaal in shock geraakt
k tril en neem nog een spuit
val in een gat
gesprekken
terapie
k weet t amper meer
k zie steeds meer
niet van harte
ten afschuw
want voel me steeds
bij elke flashback
steeds meer hoer
meer afschuw voor mezelf
k schreef mn gevoel weg
gedichten
die ik erna verbrande
met mn verdriet
alles achter een grote deur
steeds een fleugje van toen terug
steeds een beetje pijn
tot mijn dood zal het blijven
Ingezonden door
Geplaatst op
08-08-2012
Geef uw waardering
Op basis van 4 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
DagReacties op ‘Die dag’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!