Geen pad zo ver weg van hier
Ik bevind me in het diepste van de vlinders sla me vleugels uit
met de wind van de winter.
Opzoek naar mezelf me gevoel dat killt me opzoek naar mezelf
in de koude stilte.
Ik hoor violen huilen
neem het pad van verdriet
om te vinden wat ik zoek me
zelf me ik.
De geluiden van de snaren
ik hoor ze praten
me vleugels volgen het
geluid die zich herhalen.
De voorschriften van de muziek
die der speelt leid me naar
de antwoorden en me zelfbeeld
Ik vlieg op het juiste pad in de juiste richting laat sporen
achter om me weg terug te vinden
Ik ben blind voor de gevolgen van me ontdekking straks kom ik vast te zitten geketend aan een ketting
Blijf ik eeuwig op zoek als de sporen zijn gewist naar het gene wat ik mis.
Me pad word gekruist ik weet
niet waar ik naar toe moet
Hopend op een signaal maar niks
ik weet niet wat ik doen moet
Ik sta een tegen een in het oog
van de tweesprong met twijfelende vleugels neem ik rechts maar waarom
Ik volg het grind pad de violen herleven en hoor de klanken
sterker worden meter naar meter
Ik voel me beter ik zie het einde in zicht aan het einde van het
pad zie ik het schijnende licht
Maar het licht verlaat me ogen het pad wordt betoverd naar een verwarrende plek die
ik zag in me dromen
Me vleugels worden zwaar val
op de grond en kijk naar boven
ik geef het op het is over..
Ik ben op weg naar mezelf
weet ik het te vinden
Opzoek naar mezelf in
de geest van de vlinder
Geschreeuw in gedachten
het word al minder
En opeens is er stilte.
Ingezonden door
Geplaatst op
29-07-2012
Over dit gedicht
Ik ben jaren aan het strijden met mezelf. Mara steeds gaat het wel goed . Maar dan heb ik peike en dalen en dat gaat het slecht en slechter dan ooit !
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Helder Pijn VerdrietReacties op ‘Geen pad zo ver weg van hier’
-
redelijk een 6
john klaassen - 30-07-2012 om 22:02