vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Mijn Kristallen Kasteel
Vader mijn dierbare ene
Er zal een dag komen dat ik zal opstaan
Opstaan uit mijn eigen dood
Weg uit mijn kristallen kasteel
Vliegend met open vleugels
Mijn open gebloeid leven tegemoet
Moeder wij huilden zoveel tranen
Er hangde iets in de lucht
Maar het is weggegaan
Mee met het zachte avond briesje
Er was één traan die bleef zitten in mijn oog
Dankbaar voor de mooie pijn
Ik ben dankbaar voor wie ik ben
Want niemand is zoals ik
En ik ben niet beter als hen
Wij zijn allen wie wij zijn
En toch zijn wij niemand
Nathalie DD
Reacties op ‘Mijn Kristallen Kasteel ’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!