Voor goed haar ogen dicht

Langs haar arm rolt een druppel bloed
Uit haar keel klinkt een lege schreeuw
De nagels staan in haar huid gedrukt
En haar handen voelen aan als sneeuw

Striemen tekenen in haar rug een figuur
De donkere ogen leggen haar ziel bloot
Nachtenlang heeft ze eenzaam liggen huilen
Het stiekem krassen wordt eens haar dood

In een opwelling zichzelf zwaar verdoofd
lichamelijke zwakte en in haar hoofd rust
Verkerend in een vage maar fijne waas
Is hij het die ze met tederheid kust

Langzaam verdwijnent in een diepte
steeds verder weg van het licht
De tranen zijn gestopt met huilen
Ze deed voorgoed haar ogen dicht