verkracht

Die ene nacht..
Dat ene moment..
Dat dat me zou gebeuren..
Had ik nooit gedacht..

Waarom..
Hij was zo lief en aardig..
Dacht dat hij geen mens pijn zou doen..
Waarom..

Hij vroeg me met me mee te lopen..
Natuurlijk zei ik Ja..
Maar er gebeurde iets.
En ik kon alleen nog maar hopen..

Hij gooide me op de grond..
Wat deed hij nou?
Ik snapte het niet..
Op mijn rug zat een wond..

Ik gilde,, Wat doe je nou..
Wat wou hij gaan doen..
Voordat ik het besefte..
Was ik al te laat..
Iets wat ik niet wou..

Ik zat het nooit vergeten..
Die ene nacht.
Waarom overkwam mij dit...
Het heeft een stuk van mij hart weggevreten..

Hoe moet ik nu verder..
Ik kan dit niet zo..
Door al die beelden..
Word ik alleen maar angstiger..

Ik vertelde het mijn beste vrienden..
Pas 2 jaar later..
Eerder kon ik het niet..
Wat zouden zij ervan vinden..

Hoe zouden ze reageren..
Ze vingen me goed op..
Praten er zo nu en dan over..
Maar nog blijven de beelden mij blokkeren..

Slapeloze nachten..
Slechte concentratie..
Ik weet zelf ook niet meer..
Wat ik van mezelf moet verwachten..

Dit kan zo niet langer..
Ik moet er iets aan doen..
Het moet weg zijn uit mijn hoofd..
Alleen in het donker ben ik steeds banger..

Nu bijna 4 jaar erna..
Alsnog die lichamelijke en geestelijke pijn..
Gaan deze beelden en gedachten ooit nog weg..
Ik voel dat ik achteruitga..

Er veel over praten..
Erover huilen als het moet..
Proberen toch te slapen..
En het achter me laten..

Weet niet wat ik doen moet..
Mijn vrienden steunen me veel..
Dit helpt mij er doorheen..
Zij geven me veel moed..

Ik snap niet waarom mensen..
Zulke dingen iemand aandoen..
Het gaat nooit meer uit je hoofd..
Hoeveel je ook zal wensen..