vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Laten gaan
Het leven verdween uit iedere vezel
van haar lichaam
en leeg, zo leeg
ik zag haar liggen
een gesloten blik -
ze liet los
de wereld en haar leven
en voor even,
ademde ze weer
om daarna voorgoed te verdwijnen,
in de koele avondlucht.
Een vlinder verscheen in mijn vensterraam
in volle overgave
toch broos, zo kwetsbaar
ik fluisterde je naam
dat ik je niet vergeten was
je vloog en hield toen stil.
Ik wilde je vangen
en je voor altijd bij me houden
gesloten, en samen
maar
ik liet je gaan en je vloog -
ik liet je gaan.
Reacties op ‘Laten gaan ’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!