vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Het scheppen van een stamboom
De grootte oude eikenboom,
in de onkruid overheerste achtertuin.
Heeft ze opgesloten, opgegeten.
De zielen, de geesten en psyche.
Van mijn ver vergeten voorvaderen,
En hun onbekende vrouwen.
De kennis die bekend is bij mijn brein.
Heb ik niet geleerd, het was er allemaal al.
Het vak om een wereld te creëren.
Is mij ingespoten, door de ouderen.
Uit het verre verleden, ik weet het zeker.
Reacties op ‘Het scheppen van een stamboom’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!