Wat doet een heks?

Er woont bij ons in Vinkeveen
een heks met wilde haren.
Ze heeft een hut van wilgenteen
en is verschrikkelijk gemeen.
Ze woont er al sinds vele, vele jaren.

Ze is een echte waterheks.
Hydrolica, zo heet ze.
Ze heeft een vlot van multiplex.
Wat doet ze allemaal voor geks?
Wat doet ze? En wat drinkt ze? En wat eet ze?

Ze eet gestoofde sidderaal
en soep van watervlooien.
En palingsnot als avondmaal.
Dat is toch zeker niet normaal!
En als je groene sokken draagt, of rooie,

of als je van spinazie houdt,
of zelf een ei kan bakken
met boter en een snufje zout,
of als je roze kauwgom kauwt,
pas dan maar op. Dan neem ze je te pakken!

Dan komt ze dwars door elke deur
jouw kamer in gedreven.
Ze zegt:' Die sokken, wát een kleur!
Kom mee, voor straf. En geen gezeur.'
En niemand weet nog waar je bent gebleven.

Ze vaart je op haar heksenvlot
door 't water, naar haar hutje.
De deur gaat op het waterslot.
Je krijgt een vlot vol palingsnot.
En zij gaat onder zeil en doet een dutje.

Ik wil naar huis. Ik heb het koud.
Ik wil geen snotsoep eten.
Waarom zijn groene sokken fout?
Dat kan een kind toch, welbeschouwd,
niet weten? Heks, hoe kon ik dat nou weten?

Mama! Mijn sokken worden nat!
Ik wil mijn voeten warmen.
Ik wil naar huis! Ik wil in bad!
Dan zegt een stem: 'Wordt wakker schat,
je droomt!' En mama neemt me in haar armen.

Verdwenen is Hydrolica.
Is zij voorgoed verslagen?
Of komt zij als ik slapen ga
weer uit haar hut, mij achterna?
Ik weet het niet. Ik zal het mama vragen.

En mama zegt: 'Wees maar gerust.
Ik heb haar op haar neus gekust,
die boze heks. Ze is voorgoed vertrokken.
Een kus, dat is toch zoiets geks,
is echt het einde voor een heks.
'Gelukkig ',zeg ik zacht. Maar ik wil nooit meer groene sokken!

Naar het boek, 'Wat doet een heks?', van Bette Westera en Mark Janssen