Kinderen
Ach opgroeien, het is me wat.
Voorbij de jonge jaren,
toen ik nog twee prinsesjes had
met blonde vlechtjesharen,
twee meisjes, kirrend van plezier,
als ik, met m’n armen gespreid,
al lachend riep: “Kom hier! Kom hier,
want het is knuffeltijd!â€.
Je kunt het helaas niet vermijden,
kleine kinderen worden groot.
Voorbij vliegen de heerlijke tijden
dat je hen koesterde op schoot,
dat ze in je armen vlogen
of paardje reden op je rug.
En straks dan denk je glimlachend
of met twee natte ogen
aan die mooie periode terug.
Ingezonden door
Geplaatst op
27-06-2012
Over dit gedicht
Het is een gedicht over het loslaten van opgroeiende kinderen en over het missen van hun onschuldige kindertijd.
Geef uw waardering
Op basis van 6 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Heimwee Kinderen Loslaten OpgroeienReacties op ‘Kinderen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!