In de spiegel

Starend in de spiegel beneden, zie ik dat mijn spiegelbeeld is verdwenen.
Ik ben er langzaam aan gaan wennen, dat ik hier ben, maar nergens te bekennen.

Ik heb mezelf eraan opgegeven, ik zag de weg niet meer maar eigenlijk heb ik nooit kunnen zien.
Ik kon het niet, of ik dacht dat ik het niet kon, misschien.
Nu ben ik bang en opgesloten hierbinnen en dat kan ik niet overwinnen.
Nu wil ik weer voelen hoe het voelde.
Toen ik begreep wat ik daarmee bedoelde.
Het voelde als mij, niet opgesloten, maar vrij.

Toen ik genoot van elke eeuwigdurende seconde van de dag.
Toen ik dagenlang dagdroomde en de tijd ver aan mij voorbij ging.
Ik wil weer terug naar toen ik mezelf nog zag, in de spiegel, dag en nacht.