vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Meidag
Wit licht siddert op de vensterbank
tekent schaduwen met scherpe lijnen
nu lig ik hier langzaam te verdwijnen
blijft het blad van onze vriendschap blank
Telkens ik door mijn geheugen mank
blijf ik mij opnieuw aan jouw blik schrijnen
buiten lente, zon schijnt door gordijnen
van je stem vervliegt nu reeds de klank
Waarom doen we nu niet wat we zouden?
samen in de warmte van de stad
terwijl we één keer elkaars hand vasthouden
samen duiken in een koel zwembad
luisteren naar de vogels in de wouden
liefde heeft vaak niet meer nodig gehad
Ingezonden door
Geplaatst op
03-06-2012
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Eenzaamheid Lente Liefde Verdriet Vriendschap ZonReacties op ‘Meidag’
-
Erg mooi geschreven en verwoord, groetjes Suzy
Soe-zie - 04-06-2012 om 18:01