Zijn handen

Ik kon het nauwelijks
een feest noemen
verweesde verwarring
weemoed en verdriet
leegte door eenzaamheid
niet te verbloemen

waar is mijn doel
een huiverende kilte
nu ik niets meer voel
Hem niet meer zie

ik bid om warme stilte
in mijn ontheemde hart
dat ik daarin Zijn Geest
als een zachte bries
mag horen fluisteren
steeds mag ontdekken
naar mezelf kan luisteren
soms totaal verward

vanuit de diepte met
al die zere plekken
kijk ik omhoog
nu Hij is onttrokken
aan mijn gezicht
zal ik toch nooit
in eenzaamheid verzanden
het laatste wat ik van
Hem zag

Zijn handen