Euthanasie

Je leven was perfect
volmaakt, eenvoudig.
Alles wat je hebben wou lag binnen handbereik.
Je trouwde, kreeg kinderen
en begon je eindelijk te binden.
Je was de steunfiguur,
van iedereen om je heen.
Je had het gevoel: ik ben nooit alleen.
Na een tijdje vol geluk,
waarvan je dacht
‘’dit gaat nooit meer stuk’’
Begon het slecht met je te gaan.
Het begon bij je ogen,
en bederft je uit rust vermogen.
Je kreeg pijn aan elke bot,
elk spiertje in je lichaam.
Je dacht na een tijdje,
zal het wel overgaan.
Maar de pijn werd erger.
Je droeg al een bril,
Je zat in een rolstoel zonder dat je het wil.
De ziekte heeft jou in zijn macht.
Je lijkt op iemand van 70,
maar je bent nog maar 40.
Jaren zijn verstreken,
futloos en zonder enige zin in het leven.
Had je de hoop al opgegeven.
Het gene wat je zolang wou,
is wettelijk geworden.
Eindelijk kon je egoïstisch zijn,
eindelijk af van al die pijn.
Mensen noemden het geen zelfmoord meer.
Toch deed het pijn om niet meer,
bij je dierbaren te zijn.
Rustig nam je afscheid,
Dan zette je door.
En uiteindelijk ben je
waar je na die lange strijd toebehoort.
EUTHANASIE …