Ik kijk omhoog

ik zie de zonnenstralen op mijn huid.
Maar de warmte van de zon voel ik niet.
Mijn huis is net een soort laag ijs.
Niet komt erdoorheen.

Je voelt de kilte aan mijn zij.
Ik wil niemand in mijn buurt.
Bang dat ze me pijn doen.
Bang dat ze me belachelijk maken.

Ik kijk omhoog, naar de hemel.
En vraag me af.
Waarom het leven zo moeilijk is.
Waarom god het zo bedoeld heeft.

Tranen vallen op de grond.
Terwijl ik de woorden uitspreek.
God verlos mij van dit leven,
Want dit leven is niet voor mij gemaakt.

Maar toch blijf ik staan,
en toch blijf ik leven.
ik vraag me vaak af waarom?
waarom god mij niet gewoon laat sterven.

Nu zie ik dat god alles met een reden doet.
En me uittest of ik sterk genoeg ben voor de wereld.
En ik hou me sterk en blijf in leven.
Ik kijk nogmaals omhoog, en bedank hem voor het leven.

hij staat altijd aan mijn zij.
en als ik het even niet meer aankan tilt die me.
De tranen vallen wel.
Maar hij droogt ze.

dan laat die me zakken.
En ze met neer.
Ik loop met kin omhoog verder.
Ook al ben ik bang.

Ik wil achterom kijken,
Naar het verleden.
Maar dan hoor ik hem zeggen.
Het verleden is daar laat het rusten.

Dan loop ik verder.
Woede en angst verdwijnt.
Het verdriet word een meer.
Een meer waar ik in kan rusten..

Dan voel ik de kille wind.
Het haalt de pijn uit mijn hart weg.
Dan zie ik een licht,
een licht dat mij de weg wijst.

Er klinkt overal muziek.
En ik volg het pad.
Het pad vol bloeiende bloemen.
en ik zie dat het leven zin heeft.

Het leven dat mij gegeven is.