Ziekte van Huntington

Langzaam dat alle hersencellen af breken,
steeds afhankelijker worden, minder weten.
Langzaam sterven vele begrippen weg,
steeds meer zal je dan vergeten.

Langzaam dat alle hersencellen sterven,
steeds minder terug kunnen vinden.
Langzaam afzwakken na beneden,
steeds meer aan anderen moeten binden.

Delen van de hersenen, vallen stukje na stukje,
langzaam allemaal kapot, puzzelstukken.
Passen nooit meer samen, langzaam richting dood,
uiteindelijk zal denken niet meer lukken.

Hersencellen sterven af, met een hoogtempo,
vaak weinige kans van lang leven.
Zonder hersencellen kan geen mens,
je zal misschien eens hersendood zijn, als je alles hebt gegeven.

Langzaam vallen stukken gedachte kapot, ze brokkelen,
met de dag dieper weg, verder na beneden gaan.
Zonder hersencellen kun je niet leven,
waarom moet die ziekte van huntington bestaan?

Toen ik dit las, kreeg ik die pijnlijke steken,
ik voel die plekken, die grote angst.
Sprakeloos wist niets te reageren,
voor de gevolgen, van die ziekte, ben ik het bangst.

Het doet veel pijn, als je zoiets te horen krijgt,
voor mij is het een stapje verder weg, maar voor jou niet.
Ookal staat het voor mij verder weg, dan voor jou,
ik voel mee met jou angst, met jullie verdriet.

Weet dat als het jou zwaar word, te zwaar,
schakel me zo snel mogelijk in, serieus doe echt.
Dan wil ik zeggen, vergeet deze dingen niet,
jij moet weten, dat ik met jou mee vecht.

Jij staat er niet alleen voor, ik sta hier,
om de helpende hand aan te geven.
Als het jou alleen te zwaar word,
desnoods kom ik heel even.

Om te komen, om een arm van steun te geven,
omdat je klap na klap verwerken moet.
Tranen van mede leven, en van pijn,
Ik voel wat je bedoelt, ook mij die het wat doet.

Weet dat ik jou wil steunen,
en om jou de zon weer iets te laten schijnen.
Dit is iets waar jullie mee moeten leren omgaan,
want deze heftige ziekte, zal verergeren, niet verdwijnen.