Mijn Schoen

In zonnigzomerland
met groene beschermende pilaren
hoog reikend naar de hemel.
Snakkend naar de laatste glinsterde stralen,
de gouden slierten los geschoten uit de grote grijze zon.
Langs trekkende hemellichaamtes
ontstaan met de knal van duizend kanonnen.
Voetstappen op sompige kleigrond, met profiel als trekkebanden
ploegend door de modder.
Groeven maken in het zand.
lonkende naar de zee.
Langs verloren eigendom van mannen met baarden gepasseerd
over vertrapte lege huisjes van opgeloste weekdieren vervolgen de voetstappen.
Richting het woeste meer.
Het meer dat hem zou verzwelgen en op zijn bodem rust zal geven.
Tussen gladde groene wieren en sierlijk gekleurde koralen.
Daar zal hij rusten tot in de eeuwige dagen.