Geen ontkomen aan

Geen donderwolk van enig belang.
Geen dreiging die de rust verstoord
of onderhuidse wrevel dat allang
deze bron van nijd had aangeboord.

Eraan vooraf ging slechts ’t ontwaken.
Op zomaar een dag, doodgewoon.
Alle tekenen van onheil ontbraken.
Ontstond een verhaal, luchtig, ofschoon

een gluiperige ernst met grimmig gezicht,
dat was wat ik zag in die doelloze kreet.
Een die elke luchtigheid ontwricht.
Het verhaal van zijn oorsprong ontleed.

Resteerde ons nog boosheid en tijd,
Tijd om te zwijgen, tijd om te mokken.
Ontstond er toch nog inzicht, zelfs spijt.
Chagrijn had de ruimte betrokken.

Zo zonde van de dag en waarom?
Verlaat dit vertrek, vol van somber verwijt.
Ga heen en aanschouw daar de rijkdom
Ervaar hoe het leven van waan onderscheid.

Zo was er een middag van vrijheid en rust
Verlost van die knellende wrijving
Op afstand nog enigszins wankel bewust,
van dat wat net slikkend voorbij ging.

Terug huiswaarts gekeerd, de dag in ons handen.
Een vrolijker eind is wat ik bedacht.
En toch weer in datzelfde belanden.
Het lot, het had ons opgewacht.