Verdwenen

de ochtend dat ik wakker werd
haast niet kunnen slapen
hoopte dat het een nachtmerrie was
en ik nog achter je rolstoel kon lopen

deed de slaapkamerdeur van mijn ouders open
sloop naar binnen
tussen mijn ouders in gekropen
toen lag ik er alleen
mijn ouders verdwenen

ik liep naar beneden
mijn ouders aan de tafel
ik ging erbij zitten
mijn ouders verdwenen

ik liep naar mijn kamer
zocht naar je
tussen mijn tranen
maar ook jij was verdwenen

mijn ouders spraken niet tegen me
keken me niet aan
mijn broer wilde spelen
maar ik kon het niet aan
was hij ook nog verdwenen

ik voelde je in mijn armen liggen
teder en zacht
het was een mooie belevenis
als je het overlijden er niet bij dacht

ik weet dat je het wilde
maar ik kreeg de schuld
mijn ouders nogsteeds boos
ik vermoorde je
het is mijn schuld

oppassen lastig maak je het
want even heb ik pret
dan denk ik weer aan jou
en bang dat ik dat kind
ook vermoorden zal

de dag dat je overleed
gooide je alles op zijn kop
mijn wereld mijn leven ging van top
naar genegeerd en een leven als moordenaar verder

de gedachte aan jou
maakt het erger
dat ik je liet gaan
mijn meisje liet gaan
noemt mij een moordenaar
ik zal nooitmeer vrij uit