Gewetenloos

Ik kijk naar de rode roos,
doornen prikken in mijn hand.
Bloed drupt op de warme aarde.

Een traan vloeit over mijn wang,
voorzichtig leg ik de roos neer.
Schuldig voel ik me.

Jaloezie is monsterlijk,
het groene beest is me steeds te slim af.
Ik verban de stem van mijn geweten,
wraak zindert nu door mijn lijf.

Jij bent de reden van je dood,
jij lokte het uit.
Daarom heb ik je vermoord,
schuif de schuld niet in mijn schoenen.

Een vraag om vergiffenis?
Psychopaten kennen geen spijt,
lachend spuw ik op je graf.

Er ligt een rode roos
vertrapt op de gevoelloze aarde.
Die roos symboliseert jou,
veracht en verloren.