Papa!

Lieve papa

Het gaat niet goed met je....ineens ga je met sprongen achteruit.
Schrok gisteren zo...de blik in je ogen, kan het zo oproepen als ik even m,n ogen sluit.
Vandaag leek het iets beter te gaan, de pijn was minder zei je geruststellend toen ik je vroeg hoe het ging.
Maar papa...je had zo,n buikpijn...gelukkig nu minder...leve de medicatie,dat is tenminste èèn ding.

Maar ik bleef het ontkennen, me vastklampend aan elke strohalm.
Want het kon immers wat anders zijn, maar die kans was klein werd verteld....en jij reageerde zo kalm.
En ik bleef mezelf voor de gek houden....galblaas, een virus of misschien zelfs wel geelzucht!!
Keuze genoeg voor mij!!! Gelukkig!! Ik ging voor de werkelijkheid op de vlucht.

En je kunt jezelf zo goed wat voorspiegelen omdat je de werkelijkheid niet kunt bevatten.
Maar papa....die rotziekte mag jij niet hebben!!! Een ziekte die je steeds verder zal afmatten.
Sinds gisteren is mijn geloof in een langere samenzijn met jou volledig verdwenen.
En terwijl ik dit tik....stromen de tranen over m,n wangen....voel ik het verzet tot in mijn tenen.

Want ik ben nu op een punt beland dat ik niet langer kan ontkennen hoe deze sluipmoordenaar ook zijn klauwen naar jou heeft uitgestoken.
Ik bleef het ontkennen, hopend op een wonder,maar na gisteren weet ik.....ik houd mezelf voor de gek met dat hopen.
Ik zal straks naar bed gaan en weer mijn handen vouwen en smekend vragen aan God of Hij je beschermen wil tegen pijn.
Èèn troost hebben wij...we weten dat je straks bij Hem zult zijn.

Maar papa...ik doe nu net of je morgen er al niet meer zult zijn....niemand weet hoe of wanneer.
Maar de gedachte dat je zo ziek bent en niet lang meer hebt, doet zo zeer!