Kanker

Het is een bekende ziekte maar nog steeds niet te begrijpen.
Mensen die van buiten eigenlijk gewoon gezond lijken.
Krijgen ziektes waardoor ze niks meer kunnen bereiken.
Een tijd lang medicijnen en veel pijn moeten lijden.
Voor deze mensen is er nooit een echt afscheid
Omdat iedereen er zeker van is; het was nog niet der tijd.

Tegenwoordig kent iedereen wel iemand die aan deze ziekte lijdt.
Tussen ouderen kinderen en pubers is geen onderscheid.
Zelfs baby’s krijgen de ziekte al zijn ze net geboren.
Iedereen kent wel iemand die hij of zei aan kanker is verloren.

Het begint met een bultje of een wat vreemde plek op de huid.
Dokters zeggen meestal dat het niet op kanker duidt.
Misschien een aspirientje en als er verdere klachten zijn even bellen.
Anders komt u langs om op bezoek uur u verhaal te vertellen.

Wanneer het toch onduidelijk begint te zijn.
Krijg je toch wat medicijnen voor de pijn.
Ze willen toch nog even het bloed gaan onderzoeken.
Gewoon voor de zekerheid,niet dat ze iets vermoeden.

In de thuissituatie beginnen ook wat spanningen te ontstaan.
Zou ze de ziekte hebben en er ook aan dood gaan?
Er komen vragen die nog niet beantwoord kunnen worden.
Dat veroorzaakt veel stress en zorgen.

En dan de spanning om te moeten wachten op een uitslag.
Elke minuut gaat opeens tellen voor die ene dag.
De spanning die der is en gevolgen die daarna zullen komen.
Het betekent dat je een tijd lang niet meer thuis kan wonen.

Eindelijk de uitslag het blijkt dus de gevreesde ziekte te wezen.
Ze geven je de hoop er is nog veel kans op genezen.
We beginnen met bestralingen en naar een tijd zul je je haar verliezen.
Nee, het is geen eigen keuze want je hebt niks meer te kiezen.

Zodra je thuis komt moet je familie en vrienden alles gaan vertellen.
Kan je dit recht in het gezicht of wil je liever bellen.
Het zijn vragen die dan pas ontstaan, waar je nooit eerder aan dacht.
Dat je deze ziekte zou krijgen had je nooit verwacht.
Iedereen weet het al binnen een aantal dagen.
En mensen beginnen steeds vaker te vragen.





Er beland een brief op de mat, waarop de datum vast staat.
Daarbij wat folders die over de ziekte gaat.
Terwijl je het leest begin je pas te beseffen dat het echt zo is.
Het is geen fout, vanbinnen in is alles goed mis.

De twijfels die ontstaan over hoe het zal aflopen.
Zijn bij de meeste de eerste dagen al gekomen.
Iedereen wilt je steunen, mensen die nooit naar je om keken.
Blijken nu toch wel degelijk iets om je te geven.

Soms vraag ik me af..moet je zoiets hebben om vriendschap te herenigen.
Maar met die vraag ben je dan niet bezig.
Je wilt overleven vechten tegen alle chemo kuren.
Hopen dat alle dagen langer dan normaal duren.

Het leven verlaten op welke manier dan ook is vreselijk om te ervaren.
Niet alleen voor de persoon, maar ook voor familie en nabestaande.
Moet je een begrafenis gaan regelen..of zal je toch genezen.
Maar in de meeste gevallen is die kans je niet gegeven.

Je overlijdt te jong.. aan iets wat je maanden daarvoor nooit verwachten.
Nog zoveel plannen in gedachten.
Niemand zal het ooit begrijpen..waarom juist diegene moest gaan.
Waarom bij diegene die medicijnen niet gingen aan slaan.

Ik vind het oneerlijk..vechten voor je leven.
Er worden je nog kansen gegeven..
Maar er valt niet te streven naar dat ene woord ; overleven