Toen en nu

Soms denk ik eens, hoe kan het zo veranderen,
Waar ging het mis,
zeg maar zo'n gedachte dat alles zo kon veranderen van toen naar nu.
Nu wil je allerlei merken,
vroeger was je al blij met gewoon schoenen.
Was je al blij met een trui die lekker warm zat.
Hoefde je niet als die merken dit, al die merken dat.
Gooide je niet allerlei troep in je haren.
Was het geen spiegel waar je uren naar zat te staren.
Maakte het niet zo uit hoe je eruit zag.
en maakte het niet uit of je vies was.
Maakte je niks uit waar mee of met wie je wou spelen.
Nu ben je gierig,
toen wou je alles delen.
Kon het je niks schelen als papa of mama je voor las.
Maar nu is helemaal niks meer zoals jaren geleden.
Toen waren er niet zoveel kinderen die kinderen kregen.
Was je met zn alle & geen aparte ploegen.
Stond je niet stoer te doen met een sigaret in je mond.
Waren het nog normale woorden die je ook nog verstond.
Nu is het schelden,
woorden die je amper kan verstaan.
Waarom moesten we toch hieraan beginnen?
Tuurlijk ik scheld ook, ik besteed tijd voor de spiegel.
Natuurlijk ben ik ook wel eens brutaal en is het wel eens om een giechel.
Maar dat mensen nu zo onzeker zijn,
Als je kijkt naar jaren terug.
Het is niet alleen door de tijd, dat lijkt me stug.
Het zijn de mensen die je diep raken.
Die je van binnen pijn hebben gedaan,
Die over van alles lopen te staken.
Soms wil ik terug naar de tijd van een klein kind.
Die niet tegen de politie verhalen verzint.
Gewoon een normaal kind, zelfverzekerd & blij.
Maar dat ben ik niet meer, kijk eens naar mij.
Ik moet mezelf zien te redden.