Stil zwijgen

Waarom mag niemand het weten,
nu zit ik mij toch alleen maar op te vreten.
Waarom mag niemand het horen,
ik zit mij nu toch alleen maar aan iedereen te storen.

Ik wil niet steeds meer stil zijn,
dan doe ik mijzelf namelijk alleen maar pijn.
Als ik me voor de buitenwereld normaal laat lijken,
en aan niemand iets laat blijken.

Het gaat nu gewoon eventjes niet zo goed met mij,
daarom ben ik nu eventjes niet zo blij.
Is dat nou dan echt zo'n schande?
Moet ik dan maar blijven knarsetandde?

Ik heb nu teveel aan mijn hoofd,
en ben voor de buitenwereld verdoofd.
Een hele grote muur heb ik om mij heen gebouwd,
op dit moment voelt dat voor mij vertrouwd.

Ik kan wel denken,ik zeg niks en hou me stil,
maar ik ga steeds dieper zinken,en dat is niet wat ik wil.
Steeds ga ik 2 stappen vooruit,
kan dan wel huilen van blijdschap,heel luid.

Maar dan ineens" 1 stap terug".
en moet dan echt huilen,maar wel heel stilletjes en vlug.
Zodat niemand het aan mij merkt,
maar ik weet niet of dat nou wel zo goed werkt.

Zo krop ik de dingen weer op,
en wordt het weer veel te vol in mijn kop.
Al die vragen kan ik nu eventjes niet aan,
dan denk ik,"loop toch naar de maan!"

Maar zwijgen is wat ik dan weer doe,
en daarvan word ik echt zo moe.
Ik wil gewoon rust en dat niemand me plaagt,
is dat nou dan echt zoveel teveel gevraagd?

Iedereen heeft toch zijn eigen leven,
ik moet nu weer naar de mijne streven.
Op dit moment zijn de medicijnen mijn beste vriend,
en dat heb ik zeker weten niet verdient!


- Petty -