Denkend aan de dood

Huilen en schreeuwen,
diep van binnen ga ik kapot.
Zwaaien en roepen,
diep van binnen voel ik me rot.

Van ’s ochtends tot ’s avonds,
iedere dag.
Alles proberen te spelen,
telkens weer die neppe lach.

Mijn ogen zakken naar beneden,
mijn gezicht wordt langzaam grijs.
Soms denken aan de dood,
dan lijkt het een paradijs.

Maar dan dat ene meisje,
dat me laat weten dat ik verder moet gaan.
Me laat lachen, en huilen van verdriet,
door haar, kan ik alles aan.