Eeuwig onbegrepen
Eeuwig onbegrepen door al dat leeft
Zij die in zoveel stukken zijn gebroken
Dat ze vergeten wie ze zijn
Niemand om de scherven bij elkaar te rapen
Niemand die moeite doet
Niemand die het wat deert
Want ze missen de glimlach
Die plaats heeft gemaakt voor bitterheid
Ze zijn er nog, diep weggestopt
Achter hoge muren schreeuwen zij
Om begrip, een troostende schouder
Recht aangekeken door sympathieke ogen
Maar niemand ziet dat verloren ineengedoken kind
Verlaten door vrienden eens vertrouwd
Gehaat door familie eens geliefd
Iedereen ziet enkel wat ooit was
Voelt enkel die afstand, veilig en ver weg
Hoort enkel die zinloze woorden
Maar zoals je een vriend geteisterd door ziekte
Niet kwalijk neemt er niet altijd te zijn
En af en toe wat hulp nodig te hebben
Zoals een blinde niet zwak is voor het niet kunnen zien
Je een dove niet vervloekt voor het niet kunnen horen
Kun je hen niet veroordelen, niet kwalijk nemen
Want zij zijn even ziek, als getroffen door kanker
Onvrijwillig en buiten hun macht
Simpel herstel niet mogelijk
Die ontwijkende ogen, die harde woorden
Dat afstandelijk gedrag, die weerkaatsing van schuld
Enkel om te verbergen, terwijl ze smeken om onthulling
Ingezonden door
Geplaatst op
02-11-2011
Over dit gedicht
Geestelijk zieken worden vaak niet begrepen, waardoor ze nog eenzamer worden. Vaakt denkt men dat ze zich aanstellen, of worden ze in de steek gelaten omdat ze "veranderd" zijn. Maar net als iemand met een lichamelijke ziekte, verdienen ze steun en begrip
Geef uw waardering
Op basis van 4 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Eenzaamheid Masker OnbegripReacties op ‘Eeuwig onbegrepen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!