vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Weglopen
Dat was het laatste woord
de laatste druppel
mijn oren hebben genoeg gehoord
de emmer is overgelopen
ik pak de klink
gooi de deur open
koude wind stroomt mijn gezicht tegemoet
ik haal diep adem en zet de eerste voet
de woede liefde en verdriet zijn groot
mijn lichaam wil niet
mijn benen zijn van lood
maar de emotie drijft mij door
ik ren harder
zodra ik voetstappen hoor
een laatste sprint
ben ik hem kwijt
ben een hopeloos kind
maar ik spreid mijn armen wijd
de maan lacht mij toe
de sterren geven licht
van het rennen ben ik moe
maar toch..
verschijnt er een lach op mijn gezicht
Reacties op ‘Weglopen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!