Een kouder onbehouwen

zou ik haar ogen willen zien
de trekken kunnen onderscheiden
in het vallend blad

haar stem weer mogen horen
in het lied van opgetogen koren
als de wind iets harder bidt

mijn wolken zijn weer grijs
bevolken anoniem de hemel
zij maken niemand meer iets wijs

de wereld strakt zich
in een kouder onbehouwen
alleen mezelf kan ik nog vertrouwen

seizoenen is ze met mij meegegaan
we bekenden vriendschap tot oneindig
zij heeft ineens het leven uitgedaan


wil melker
29/09/2011
www.wilmelkerrafels.deds.nl