De melkboerin van Kanteklaar

De melkboerin van Kanteklaar
Had vijf katten en een hond
En ze waren allemaal zowaar
Ravenzwart met een biesje blond

Haar liefde was haar sijsje
Die op een dag daarbinnen vloog
Hij zong elke keer zijn wijsje
En keek naar alles wat bewoog

Ze zei tegen haar hond almaar
Laat de katten zich niet opdringen
Voor hen is hij een hapje klaar
En hij kan zo prachtig zingen

Toen het beest een dutje deed
Slopen de katten maar gauw
Wijl ieder ook de hond vermeed
Naar de vogel en lustten hem rauw

Van het diertje bruin en geel
Enkel nog veren en een poot
Er was geen enkel ander deel
Die nog van ‘t sijsje overschoot

De melkboerin zei tot haar hond
Ga je nu maar eens afmatten
Werk voortaan maar iedere stond
En jaag jij maar op de katten