Zonsondergang
Ik zie ons bij een zonsondergang
Wandelend en elkaar niet durven aanspreken
Mijn hunkering wil je hand al nemen
Jouw donkere ogen gedompeld in mijn helder blik.
Ik schaam me wanneer mijn ogen weigeren je te zien
Ik laat je niet tonen hoe verward ik wel ben
Meer nog … ik kan niet meer blozen
Geef me je hand en voel mijn rillend lichaam.
Zachtjes trek je me dicht bij jou aan
Ik hoor thuis bij je ontvangende armen
Waar ik jouw tedere kus mag ontvangen
Onder mij hoor ik de aarde wegdrijven.
Niet meer bewust zijn wat ik zal zeggen
Ik probeer me te beperken met een lach
De lach die jouw pure hartstocht weer opwekt
Gevoelens delen waar ik vaak had gedroomd.
Ongeneeslijke pijnen worden afscheid genomen
Onverwachts laten we ons verenigen
Twee onbekenden die intens van elkaar houden
Vergezeld door dit ongekend natuurfenomeen.
Samen zullen we de eerste woorden van liefde delen
Eeuwigheid en gelukzaligheid zullen hoogtij vieren
Deze prachtige zonsondergang zal nooit vergeten worden:
De plaats waar we verstrengeld zijn met elkaar … voor altijd!
Ingezonden door
Geplaatst op
09-09-2011
Over dit gedicht
Wederzijdse liefde onder de zonsondergang
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Zonsondergang Passie VerlangenReacties op ‘Zonsondergang’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!