Het tweede leven

je staat te pronken
in het landschap
dat je zelf geschapen hebt

tot hoog geschoond
van alle wilde takken
die het leven gaf

een volle bladerkroon
nog stevig in de wind
die lachend langs je zingt

maar aan de stam
ontspruit nog ongewild
een nieuwe loot

draagt bladeren
van verliefde jeugd
voorbij de harten op de bast

in afscheid zullen
oude kleuren snel verbleken
door de kracht van een tweede leven