vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Het kleine meisje
Ik ben persoonlijk gespleten me hoop is verdwenen
me ogen zijn geopend maar van binnen overleden.
Ik loop op het randje, wie duwt me naar beneden ?
wie vang me nog op ? wie geeft mij nog reden ?
Te leven en mij te laten zijn wie ik ben
ik weet dat ik besta want ik heb pijn als een mens.
Me pijn is me kracht en me tranen zijn me brandstof,
altijd pijn altijd tranen daarom klopt me hart nog.
Waar is het begonnen met de pijn? wil opgroeien tot een vrouw,
maar het kleine meisje huilt in mij.
Reacties op ‘Het kleine meisje’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!