Hoge muren

Hoge muren.

Hoge muren om me heen gebouwd; ik dacht van veiligheid,
maar eigenlijk raakte ik mezelf en anderen er door kwijt.

Steeds meer vervreemd van de wereld en van mensen,
steeds meer afstand van mijn eigen verlangens en wensen.

Wat in het begin een zoektocht leek naar geluk, waardering en geborgenheid,
werd steeds meer leegte van binnen; angst en eenzaamheid.

Angst om liefde te ontvangen en liefde te geven,
angst om mezelf te zijn… om te leven.

Hoge muren om me heen gebouwd; ik dacht van veiligheid,
maar eigenlijk raakte ik mezelf en anderen er door kwijt.

Afvallen en niet eten; dat was wat ik wél goed kon
en ik dacht dat ik daarmee waardering en zelfvertrouwen won.

Ook hierin mocht ik van mezelf niet falen,
en zonderde ik mij steeds meer af van mensen die mijn weg onderuit wilden halen.

Mensen die wilden dat ik ging eten werden als een bedreiging voor mij,
zij stonden mij immers niet aan mijn zij.

Hoge muren om me heen gebouwd; ik dacht van veiligheid,
maar eigenlijk raakte ik mezelf en anderen er door kwijt.

Het contact met mijn eigen gevoelens ging steeds meer verloren,
Hoge muren om me heen gebouwd; ik dacht van veiligheid,

maar eigenlijk raakte ik mezelf en anderen er door kwijt.
Het contact met mijn eigen gevoelens ging steeds meer verloren,

en mijn lusteloosheid en verzet kwam steeds meer naar voren.
Waarom zou ik naar jullie luisteren en weer gaan eten,

als ik door niet te eten al mijn angst, verdriet en wanhoop even kan vergeten?
Konden jullie maar snappen wat ik bedoel,

kon ik maar uitleggen wat ik nou voel…
Hoge muren; opgebouwd, maar ook af te breken,

omdat ze niet zo goed en veilig zijn als ze eerst leken.
Maar wat zijn die muren hoog en sterk,

en wat het kost het afbreken toch veel werk!
Elke dag weer kiezen om door te vechten en door te knokken,

en dat terwijl de veiligheid van mijn eigen wereld me maar blijft lokken!
Elke dag weer met het afbreken door blijven gaan,

terwijl ik nog niet weet wat er allemaal achter die muren zal staan.
Hoge muren; met daarachter een heel nieuw leven,

een leven waarin ik weer liefde mag ontvangen en liefde mag geven.
Niet meer bekend, niet meer vertrouwd,

want mijn hart was van binnen nog zo koud.
Zo fel
Zo fel was dan ook het eerste zonlicht,

dat ik de muur weer optrok door de schrik van een lach op m’n gezicht.
De veiligheid van leegte en eenzaamheid; daar was ik zo aan gewend,

niets te voelen, niets te hoeven, niemand die ik zie of ken!
Hoge muren; met daarachter een heel nieuw leven;

een leven waarin ik weer liefde mag ontvangen en liefde mag geven.
En… ook al voel ik nog steeds wel pijn,

ik kan nu zeggen; een leven zonder hoge muren is toch wel fijn!
Beetje bij beetje kan ik weer aan het zonlicht wennen,

en mag ik mezelf en anderen weer leren kennen.
Beetje bij beetje mag ik ook weer de fijne dingen voelen,

en mag ik ontdekken wat anderen met ‘leven’ bedoelen.