Praten

Ik wilde altijd praten.
Maar ik kan het beter laten.
Ik wilde altijd alles uit leggen.
Maar ik kan beter niets zeggen.
Ik wilde altijd communiceren.
Maar ik heb het af moeten leren.
Ik ben woorddood gemaakt.
En er is weinig dat me nog raakt.
Die muur die was afgebroken,
die is weer opgebouwd.
Ik laat er niemand meer in.
Zelfs niet die,
waar ik het meest van houdt.
Ik loop rond.
Doe wat er wordt verwacht.
Maar echt aanwezig ben ik niet.
En er is niemand die het ziet.
Niemand die ziet
dat het me echt niet
meer interesseert.
Niemand die zegt,
hé, dit is verkeerd.
Ik ben iemand geworden
die ik nooit heb willen zijn.
Ik ben mijn moeder.
Met dezelfde pijn.