Oude Dagboeken

Mijn oude dagboeken
staan vol van leed van toen.
Mensen kunnen je zoveel aan doen.
Als je nog zo onschuldig bent.
Nog zo jong.
Nog zo puur.
Kan je in één klap volwassen zijn.
Maar die volwassenheid.
Die is maar schijn.
Je wordt hard.
Onverschillig.
Het interesseert je helemaal geen moer.
Dat heeft niets met volwassenheid
te maken.
Je bent gewoon kwetsbaar.
Je zorgt dat niets je meer kan raken.
Je wilt niet boos zijn.
Je bent niet gemeen.
Je wilt alleen een vriendelijk woord.
Een arm om je heen.
Je leest die oude boeken van toen.
En je beseft dat je het anders moet doen.
Je beseft dat je moet beginnen te vergeven.
Je beseft dat je moet beginnen te leven.