Een lang verdwenen geur
je leidde me de stilte in
je hand streelde gebeden
in eeuwenoud gezang
verstierf de pijn die door
de mensen is geleden
je liep de stappen na
van refter naar kapel
hervond zo hun gedachten
in toewijding aan god sleten
zij een leven vol verwachten
zag hun liefde in de tuin
het zorgen voor de morgen
alleen ogen mochten spreken
woorden zijn zo langzaamaan
vergeten en de echo's zijn verstild
ik rook wierook als
een lang verdwenen geur
de zon scheen kleur
in gebrandschilderde ramen
van broeders zonder namen
je wijdde me met water
in stilte zonder prater
heden is hier eeuwigheid
want gisteren en morgen
gebeuren in een andere tijd
Reacties op ‘Een lang verdwenen geur’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!